Przemysław Wechterowicz, Emilia Dziubak: Uśmiech dla żabki

     To już trzecia książka, którą Emilia Dziubak i Przemysław Wechterowicz zrobili razem dla wydawnictwa Ezop. Pierwsza, W pogoni za życiem, była natchniona. Frenetyczny życiodzień jętki, zakończony o zmierzchu, napisany i narysowany został z wielkim polotem. Zachwyciło mnie tam kilka graficznych tricków, których Emilia Dziubak użyła do zasugerowania nastroju słodko-gorzkiego podekscytowania. Druga książka, o figlarnym tytule Proszę mnie przytulić, opowiadająca o tacie misiu i misiu-synusiu, obiecała więcej, niż dała - mimo wdzięku i poczucia humoru nie przebiła pierwszej wspólnej publikacji Autorów - może oczekiwałam zbyt wiele. Historia była dość ciepła i sympatyczna. I wreszcie Uśmiech dla żabki, który premierę miał na tegorocznych poznańskich targach książki dla dzieci i młodzieży. 

     

     Pomysł na tę opowieść mi się podoba. Mama żabka przesyła uśmiech swojej oddalonej i zatroskanej córeczce poprzez wielu kolejno przejmujących go posłańców. Bóbr i wydra, niedźwiedzica, kaczka - podejmują prośbę, a gdy same z jakiegoś powodu przestają wędrować, przekazują uśmiech dalej. Jest coś ujmującego w sztafecie, w którą angażują się leśne zwierzęta. Raz, bo troska o żabkę, dwa, bo uśmiech to ładunek szczególny, który opromienia noszącego. A prosta konstrukcja książki-wyliczanki*, znana z poprzednich produkcji Dziubak/Wechterowicza, spodoba się niewielkim dzieciom, do których opowieść jest adresowana**. 

     Tekst, jak na Wechterowicza, mało ozdobny, choć widzę typowe dla niego, zabawnie pełne, rozwinięte zdania (dlaczego wyczuwam w tej grzeczności kpinę?). Ma dwa słabsze momenty. Co do ilustracji zaś... burość i przede wszystkim ciemna zieleń oddają mulistą aurę smętku, kolory czyszczą się, gdy poprawia się nastrój. Lubię dowcipne "winiety", w które Dziubak wpisuje poszczególne scenki. Wijące się delikatnie czy kosmate, mam wrażenie, że zaglądamy do świata bohaterów z perspektywy osób ukrytych w krzakach. Lubię rozmaitość zieleni w tej książeczce, to, że zieleń wsączyła się do niebieskiego...

    Nie oszołomiła mnie tak, jak pierwsza z cyklu, ale nastrój poprawia. Wypróbowana, doczekała się z ust pięciolatka chlubnego komentarza "jeszcze raz".

* podobnie jak Frankliny Paulette Bourgeois

** z książką tą widzę trzyplusletnich odbiorców

Za egzemplarz książki pięknie dziękuję Wydawcy!

autor: Przemysław Wechterowicz

tytuł: Uśmiech dla żabki

ilustracje: Emilia Dziubak

wydawnictwo: Agencja edytorska Ezop

rok wydania: 2014