Złote oko mniszka - "Gdzie jest moja siostra?" Sven Nordqvist

     W nocy obudził mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Spałam przy otwartym oknie, nie od razu dotarło do mnie, co jeszcze słyszę. Głos ptaka, delikatny i natarczywy - zmieniające się arie poprzedzielane sekundą milczenia. Głos nie pozwalał zasnąć, ale te hałaśliwe słowicze (bo to był słowik) namiętności wywoływały uśmiech. A dziś niedziela do siódmej potęgi, nieopisany maj. Na łąkach, pod płotami, na każdym pasie trawy króluje mniszek przedrzeźniający słońce. 


      Mam wrażenie, że książka, którą przygarnęłam, zmienia się z każdym zatrzaśnięciem okładek. Kiedy ją otwieram, wzrok pada na nowe szczegóły, a elementy już znane ustawiają się w nowych konfiguracjach. Gdzie jest moja siostra? Svena Nordqvista,  wydana w Szwecji w 2007 roku, przez polskie Ene-due-rabe w 2008 roku, pomyślana była przez Autora jako seria ilustracji bez tekstu, gdzie każdy prawy brzeg strony nieparzystej kończy się tym, co zaczyna lewy brzeg strony parzystej. Dziecko, leżąc na wielkoformatowych kartach, może podróżować wzrokiem od brzegu do brzegu razem z bohaterami, linearnie poznając historię, może zamglić wzrok i objąć cały pejzaż, albo nastawić wzrok na mikro i wpaść w ogrodową trawę, do miasteczka, na stół wynalazcy - stać się maleństwem wśród szczegółów. Ta książka zaprasza nasze oczy i głowę do niesłychanych rzeczy!
    Ale z czasem zrodził się pomysł, żeby do udziału w przygodzie zaprosić również dziecięce uszy - Nordqvist dopisał ilustracjom tekst. I to tekst subtelny, niedosłowny i czuły, z którego krok po kroku wyłania się wiedza-niewiedza o bliskiej osobie. Teraz można czytać historię, śledzić bohaterów albo podróżować samodzielnie przez niesłychane krainy. O tym wszystkim wkrótce, bez ilustracji pisanie nie ma sensu - a zrobić zdjęcia tym obrazom, to jest sztuka!
     Jeśli pytasz, gdzie jest twoja siostra, odpowiadam: tutaj, w środku! Wskakuj do krainy rozpasanego lata, ale pamiętaj, że każda droga, którą wybierzesz, to rezygnacja z innych dróg, za którymi zaraz zatęsknisz.


U Nordqvista kwiaty i liście mniszka oraz pękate gruszki to symbole ciepłego, promiennego lata i niesłychanego rozmarzenia.


A gdyby ktoś jeszcze nie wiedział, Sven Nordqvist jest ojcem Findusa (i jeśli tak na to patrzeć, to w sumie starego Pettsona też), którego narysował i napisał, a którego w Polsce wydaje Media Rodzina*, zrobił też ilustracje do Zakamarkowej Mamy Mu**, pisanej przez Tomasa i Jujję Wieslanderów. W 2003 roku otrzymał szwedzką nagrodę im. Astrid Lindgren. 

* już niedługo z Media Rodziny wyłoni się nowy Pettson i Findus! 
** już niedługo Zakamarki wydadzą nową Mamę Mu!



autor: Sven Nordqvist
tytuł: Gdzie jest moja siostra?
przekład: Hanna Dymel-Trzebiatowska
ilustracje: Sven Nordqvist
wydawnictwo: Ene-due-rabe
rok wydania: 2008, 2012



Komentarze

  1. Iwonaa5 maja 2013 22:28

    Findusa uwielbiamy :) O tej książce nie słyszałam, ale już dopisuję do swoich must-have :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieparyż7 maja 2013 09:41

      Kaye, bardzo warto :)to perła pośród książek! I co najmilsze - jest dla dzieci, a nie tylko dla dorosłych dzieci :)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej