MYSZKA - Dorota Gellner i Dobrusia Rurańska

     Niedawno od kogoś, kto kupował książkę dla roczniaka, usłyszałam: za moich czasów zwierzęta to były zwierzęta, nie nosiły ubranek i nie zachowywały się jak ludzie, takie książki mieszają dziecku w głowie. Shame on you, Beatrix Potter. Zastanawiam się, jak Krecik albo pszczółka Maja zaburzyli moje postrzeganie świata. Chyba tak, że sympatia dla Krecika, oglądającego świat z nieodmiennym "ach jo", promieniuje mi dziś na wszystkie krety-niszczycieli trawników. No i w sumie nie ma anonimowych ropuch, za to jest Ropuch z O czym szumią wierzby albo ten koleś od  Żabka. 
     Patrzę na koalę Emilii Dziubak w hipsterskim wdzianku i myślę sobie, że dziecko wychowywane w sterylnym realizmie słownego i obrazowego przedstawiania to byłoby dziecko trochę ubogie (pomijając same już piętrowe dylematy realizmu). Mam przed sobą dwie całokartonowe książki ze zwierzęcymi bohaterami: Myszkę i Koala nie pozwala z Bajki. Rzeczywiście, nie jest to ani wykład o krótkim i w sumie mało efektywnym życiu myszy, ani opowieść o koali typu "z kamerą wśród zwierząt". Obie kartonówki są mocno odjazdowe. 



      Myszkę ze słów zrobiła Dorota Gellner, a z kolorów i kształtów Dobrusia Rurańska. Jest to wierszowana opowiastka o emocjach. Emocje ważna rzecz. Smutek, złość, nadąsanie, wstyd, radość towarzyszą nam przez całe życie. Wyrażamy je mową i ciałem, uczymy się rozpoznawać u siebie, lepiej albo gorzej odczytujemy u innych. Uczymy się też (czasem w bólu i trudzie) nie potępiać ich, ale kontrolować wywołane nimi zachowanie. 

     
     Choć tekst Gellner jest prosty (tradycyjnie już skrupulatnie rymowany i rytmiczny), to wcale nie jest oczywisty. Mamy porcyjkę poetyckiej niedosłowności - smutek jest wypłowiały i pluszowy,  śmieje się całe ciało, smuci się albo cieszy nawet ubranie. Świetne jest zasygnalizowanie dziecku życiowego skomplikowania - płacz to objaw zarówno strachu, wzruszenia, radości, złości jak i smutku.  

     
     Temu tekstowi odpowiadają bardzo gęste i intensywne ilustracje Dobrusi Rurańskiej (debiutantki, o ile się nie mylę). Myszka jest kreskówkowo wyrazista, całą sobą i czytelnie wyraża emocje. Najeżone futerko, mowa ciała (świetne szczegóły: obrażone wystające łopatki, stópki do wewnątrz, zabawna pupka) i przede wszystkim, ekhem, twarz: oczy, nos i usta, brwi, uszy, bródka. Rozczulające, fantazyjne i czytelnie ludzkie. 

     
     W ramach ćwiczeń można podać lusterko maleńkiemu słuchaczowi/oglądaczowi* i poprosić, żeby odtworzył mowę ciała i wyraz twarzy myszki. Z gęstwiny szczegółów trzeba będzie za to wyłowić przyczyny stanów emocjonalnych: płacz jest z powodu popsucia domu, przyczyną zawstydzenia jest prezent od amanta-jeża. A to nazywanie przyczyn emocji jakże ważne jest!
Bonusowo można wyszukać w dżungli kształtów inne zwierzęta.
    Słodka i użyteczna książka. 
    Zaś Koala, ten leniwy torbacz, nie chciał dziś  pozować do zdjęć. Zapozował tu. 
           
        * tak, chłopcu także... 

autor: Dorota Gellner
tytuł: Myszka
ilustracje: Dobrusia Rurańska
wydawnictwo: Bajka
rok wydania: 2016
wiek: +/- 2


Komentarze

  1. TosiMama30 maja 2016 11:52

    Piękne i masz rację, naprawdę odjazdowe:) Mnie "Koala" rozbawił do łez!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieparyż31 maja 2016 22:04

      Tak, a do tego Myszka ma niezwykłą, dość ciemną kolorystykę, fajnie dać dziecku jako "odpoczynek" od pasteli czy żywych, skontrastowanych kolorów...

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej