Orzechowo, hrabalowo

    Jesień to zespół zmysłowych znaków, wysokie rozbielone niebo, przenikliwy zapach topolowych liści, pajęczyny, otwierająca się przestrzeń, smugi ciepła w zimnym powietrzu. Kasztany i orzechy.
orzech ciemny

     Orzechy najlepsze są właśnie teraz, kiedy po silniejszym wietrze leżą w trawie, świeżutkie, jasnobrązowe. Niektóre, jak ten poniżej - skarby w cierpko pachnącej łupinie. W środku niepokalana, słodko chrupiąca biel ubrana w żółtą skórkę. 

orzech jasny
Ale ale, ktoś opisał to znacznie piękniej, niż ja; mojemu widzeniu i mojemu jedzeniu orzechów towarzyszy chłopiec, którego niezmiernie lubię:
(...) ostatni szereg, tuż przy samej słodowni, stanowiły orzechy, które jesienią strącano długimi drągami, im więcej było orzechów, tym bardziej gałęzie były poobijane.
Z największym smakiem zajadałem się orzechami, kiedy były jeszcze zielone, kiedy każdy orzech musiałem otwierać nożem i skorupa wydzielała żółtozielony sok, tak że ręce miałem ciągle jak od tytoniu. Te owoce były najsmaczniejsze, jądra miały na sobie żółtą koszulkę, która dawała się ściągnąć.
Bohumil Hrabal Taka piękna żałoba
przełożył Andrzej Czcibor-Piotrowski


Nieoceniona Złota Brama , przy okazji Carrie, przypomniała mi o Kocim oku Atwood. Co to za świetna, choć dołująca książka! Jak ja lubię social fiction pisane przez Atwood! No i w związku z tymi anglosaskimi latami czterdziestymi/pięćdziesiątymi, lawinowo zapragnęłam książek czytanych bardzo dawno temu: Miasteczka Peyton Place Grace Metalious i opowieści Carson McCullers Serce to samotny myśliwy.Co do tej ostatniej: po tej adaptacji pokochałam Alana Arkina (rany, co za rola dziadka w Little Miss Sunshine!)  i Sondrę Locke


Komentarze

  1. Anonimowy25 września 2012 20:29

    ale pieknie po prostu pieknie
    sloneczno miedziano jesiennie

    OdpowiedzUsuń
  2. Nieparyż25 września 2012 20:34

    zgniło-skuro-orzechowo!

    OdpowiedzUsuń
  3. Za Złotą Bramą26 września 2012 07:42

    A Ty mi przypomniałaś późnoletnie zabawy na wsi:) Z orzechów w zielonych kubraczkach powstawaly ludziki, oczy miały z ziarenek pieprzu, kończyny z patyczków i krzywe uśmiechy wyryte nożem. Mieszkały w wielkim dole, w którego ściankach wydłubałam im balkony. Ale za szybko się marszczyły:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Nieparyż26 września 2012 08:49

    Bo to byla rasa dotknieta choroba wczesnej starosci, jak ludzie z Gormenghast :) a z kasztanow? W sumie nie lubilam robic tych ludzikow, bo zawsze kaleczylam sie, produkujac je.

    OdpowiedzUsuń
  5. Za Złotą Bramą1 października 2012 07:35

    A wiesz, to całkiem możliwe, bo ich dom z piasku zawiłością i rozbudowanym systemem pomieszczeń przypominał zamek Gormenghast;) Z tymi ludzikami to była i frajda, i kłopot, bo faktycznie częstokroć gwoździe zamiast dziurawic zołędzie i kasztany, dziurawiły palce:/ Ale mimo wszystko lubiłam te ludziki:)I z plasteliny też lubiłam lepić Plastusie i inne takie. Tylko nie każda plastelina dawała się formować, ta chińska lubiła się kruszyć :D

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej