Dopisek do Carrie

Jesiennie, orzechy jeszcze nie spadają z drzew, ale robi się mglisto, świat odbarwia się.  
U Kinga źródło strachu nigdy nie jest czyste i dobrze uchwytne. Inaczej: strach nie jest czystą, odizolowaną emocją, którą można wygasić przez usunięcie potwora (a imię jego Legion: obsesyjna wielbicielka, kochający tatuś-pijak, wampir - przewodnik stada and many many others). W dziedzinie strachu King jest innowatorem, jak choćby w Carrie, w której zmieszał strach z potwornym smutkiem, poczuciem wyobcowania, dziewczęcą delikatnością, niszczącą nadzieją. Mam poczucie, że te z jego utworów, które chcą tylko przerażać, są najmniej udane. Na przykład Desperacja. W której nawet zaangażowanie w akcję samego Pana Boga nie pomogło, by ocalić cienką historię. Choć dalibóg, w każdej opowieści tego faceta jest coś, co przykuwa uwagę choć na chwilę, perełka, która może nie ocala kiepścizny, ale sprawia, że się nadal lubi Króla.