Nieco o brzydocie - "Straszna piątka" Wolfa Erlbrucha

     
 Brzydota to nie jest rzecz, o której chciałoby się trąbić, prawda? Kategoria, sposób orientowania znaczeń, sposób postrzegania świata, niby współcześnie na skali akceptacji bliżej do "tak", ale w baśniach nadal "brzydki-głupi-zły" przeciwstawione są "pięknemu-mądremu-dobremu". Terror ładności i kolorystyczne stereotypy: dobre blondyneczki i rudy Judasz. A gdzie mieszka piękno?
     Straszną piątkę mam od Hokus-pokusianek. Rzeczywiście wodzą na pokuszenie - tyle książek od nich chciałabym posiadać... Jaka to mądra i piękna książka. Sposób wykonania jest wspaniale uzasadniony przez temat - w obrazkach tej książki Erlbrucha podoba mi się zwłaszcza inteligentne użycie koloru. Bo ta książka jest kolorowa, ale kolorowa przekornie, zjadliwie! Jak mówić o zwierzętach, których problemem jest brzydota, a właściwie brak pewności siebie - może gładką kreską? Oglądając książki Niemca, nie mam poczucia, że wyprawia na świat stylistyczne ćwiczenia. To formy konsekwentne, staranne i dopracowane. A język? Prostota, dosadność plus ciemny humor. Na koniec fala ciepła, które nie zmywa pierwszego uczucia zaniepokojenia, ale osobliwie się z nim miesza. Poręczny format: nieduży prostokąt dla niewielkiej historii, plus piękne wykonanie. Ech, lubię tych brzydkich, zakompleksionych bęcwałów, wiecie?  
     A swoją drogą przypominam sobie to ściśnięcie gardła przy przeglądaniu Gęsi śmierci i tulipana. Tyle rzeczy naraz mnie olśniło! To książka, która uderza od razu, ale jej oddziaływanie nie wyczerpuje się po pierwszym odbiorze. 
     Moja recenzja Strasznej piątki tu oto, w tym szacownym czasopiśmie.


"Tak, piękniejsi nie będziemy! - głos ostry jak brzytwa przeszył ropuchę dreszczem"

Ropucha, szczur, łapy nietoperza

"A cóż to za smutne towarzystwo? Siąpinosy czy jak?"









autor: Wolf Erlbruch
tytuł: Straszna piątka
przekład: Łukasz Żebrowski
ilustracje: Wolf Erlbruch
wydawnictwo: Hokus-Pokus
rok wydania: 2007

Komentarze

  1. ms.a3 kwietnia 2013 19:36

    Jakie wspaniałe ilustracje! +czarny humor <333


    http://designdetector.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieparyż4 kwietnia 2013 10:18

      Mówić, że facet ma talent, to mało. Obejrzyj, jak dostaniesz, "Gęś, śmierć i tulipan". Ta książka jest zachwycająca.

      Usuń
  2. Signum Temporis5 kwietnia 2013 09:15

    Zgadzam się, wciąż "czaję się" na "Gęś, śmierć..."! Szkoda tylko, że takie cudowne książki nie są doceniane tak, jak być powinny!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej