Popołudnie w Nieparyżu

     Stos książek do opisania rośnie. To, co widać na poniższym zdjęciu, to książki dziecięce, które ostatnio przysporzyły mi wyjątkowo dużo radości, wzruszyły, rozbawiły albo oszołomiły artystyczną spójnością. Wybór całkowicie (tak tak, M/M!) subiektywny. Macie tu, od tyłu zaczynając Wszystko gra z Wytwórni, duetu Anna Czerwińska-Rydel (tekst) i Marta Ignerska (reszta), z którym musiałam się oswoić, Anastazego Przemysława Wechterowicza (tekst) i Jagody Kidawy (obrazki) - uśmiałam się ja i pewien chłopczyk też. Jest Esterhazy, napisany przez Irene Dische i Hansa Magnusa Enzensbergera, a wyjątkowo zilustrowany przez Michaela Sowę. Mniejsze, niebieskie, to Maleńki król grudzień Axela Hacke, ponownie z ilustracjami Sowy. Później Straszna piątka Wolfa Erlbrucha i z przodu - dwa tomiki wierszyków Milne'a, ozdobionych oczywiście przez Sheparda. Chcę napisać o przekładzie Rusinka, który podoba mi się niezmiernie. Jego tłumaczenie nie ma miękkości i bezpośredniości Ireny Tuwim, jest bardziej kunsztowne, lepiej oddaje melodię polszczyzny, a momentami wierszyki są po prostu bardziej zrozumiałe i zabawne też. 

     Nie ma na zdjęciu kilku książek przyprawiających o ściśnięcie gardła: Gdzie jest moja siostra Nordqvista, Dźwięków kolorów Jimmy'ego Liao, Jak tato pokazał mi wszechświat Ulfa Starka z ilustracjami Evy Eriksson i Gęsi, śmierci i tulipana Erlbrucha. Stopniowo będą się pojawiać. Będą recenzje, kiedy wygrzebię się z bieżących pisanin.

A kiedyś nie lubiłam posiadać książek. Teksty mieszkały w głowie, a jedyne, co fizycznie musiało być blisko, to Siedem filarów mądrości, Mistrz i Małgorzata, Postrzyżyny, Lemowy Eden, Mała handlarka prozą (jej autor, Daniel Pennac, napisał esej Jak powieść, który mnie rozczarował sentymentalizmem, ale który zarazem jest bliski jak gadanina przyjaciela), Powieść o róży i Narnia. Absolutne minimum zapewniające bezpieczeństwo. Nadal nie lubię książek nieotwieranych, nieczytanych.

     Może jakiś blogerski bookcrossing?