Popołudnie w Nieparyżu

     Stos książek do opisania rośnie. To, co widać na poniższym zdjęciu, to książki dziecięce, które ostatnio przysporzyły mi wyjątkowo dużo radości, wzruszyły, rozbawiły albo oszołomiły artystyczną spójnością. Wybór całkowicie (tak tak, M/M!) subiektywny. Macie tu, od tyłu zaczynając Wszystko gra z Wytwórni, duetu Anna Czerwińska-Rydel (tekst) i Marta Ignerska (reszta), z którym musiałam się oswoić, Anastazego Przemysława Wechterowicza (tekst) i Jagody Kidawy (obrazki) - uśmiałam się ja i pewien chłopczyk też. Jest Esterhazy, napisany przez Irene Dische i Hansa Magnusa Enzensbergera, a wyjątkowo zilustrowany przez Michaela Sowę. Mniejsze, niebieskie, to Maleńki król grudzień Axela Hacke, ponownie z ilustracjami Sowy. Później Straszna piątka Wolfa Erlbrucha i z przodu - dwa tomiki wierszyków Milne'a, ozdobionych oczywiście przez Sheparda. Chcę napisać o przekładzie Rusinka, który podoba mi się niezmiernie. Jego tłumaczenie nie ma miękkości i bezpośredniości Ireny Tuwim, jest bardziej kunsztowne, lepiej oddaje melodię polszczyzny, a momentami wierszyki są po prostu bardziej zrozumiałe i zabawne też. 
     Nie ma na zdjęciu kilku książek przyprawiających o ściśnięcie gardła: Gdzie jest moja siostra Nordqvista, Dźwięków kolorów Jimmy'ego Liao, Jak tato pokazał mi wszechświat Ulfa Starka z ilustracjami Evy Eriksson i Gęsi, śmierci i tulipana Erlbrucha. Stopniowo będą się pojawiać. Będą recenzje, kiedy wygrzebię się z bieżących pisanin.
A kiedyś nie lubiłam posiadać książek. Teksty mieszkały w głowie, a jedyne, co fizycznie musiało być blisko, to Siedem filarów mądrości, Mistrz i Małgorzata, Postrzyżyny, Lemowy Eden, Mała handlarka prozą (jej autor, Daniel Pennac, napisał esej Jak powieść, który mnie rozczarował sentymentalizmem, ale który zarazem jest bliski jak gadanina przyjaciela), Powieść o róży i Narnia. Absolutne minimum zapewniające bezpieczeństwo. Nadal nie lubię książek nieotwieranych, nieczytanych.
     Może jakiś blogerski bookcrossing?





Komentarze

  1. Signum Temporis14 kwietnia 2013 14:51

    Ach, mam tak samo. Stos książek rośnie, a czasu tak mało, by wszystko czytać i rzecz jasna recenzować! Ale nie ma co narzekać, tylko brać się do roboty! :-) Na "Esterhazego" też ostrzę sobie ząbki, a "Gęś , śmierć i tulipan", to wiadomo...

    OdpowiedzUsuń
  2. Za Złotą Bramą19 kwietnia 2013 17:01

    Powtarzałam sobie pod nosem ESTERHAZY na głos, żeby się nauczyć prawidłowej wymowy, bo to potem lepiej w głowie brzmi, gdy się czyta:) Czekam teraz na "Opowieści z najdalszych przedmieść", chyba będzie uczta:) I mam dla Ciebie kilka książek przygotowanych, ot tak, bez okazji :D za to w Twoim ulubionym pożółkłym kolorze ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Nieparyż19 kwietnia 2013 20:21

    Ooo, koniecznie napisz, co i jak z Tanem :)A i na Siedem minut po..., które w swoim niepowtarzalnym stylu zapowiada wydawnictwo Papierowy Księżyc, czekam niecierpliwie!
    Hmmm, przygotowanych? :)
    Bardzo lubię Sowę - ilustratora :)A "Esterhaaaaazi" powtarzam też, bo to przyjemne.

    OdpowiedzUsuń
  4. Signum Temporis24 kwietnia 2013 20:51

    "Opowieści z najdalszych przedmieść" mnie dziś powaliły! Piękne, wzruszające, niepokojące, momentami przerażające... Chyba zabiorę ją na zawsze do domu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieparyż24 kwietnia 2013 21:31

      I ja jestem ciekawa :) Nie zabieraj tak od razu :))

      Usuń
    2. Signum Temporis24 kwietnia 2013 22:14

      Spokojnie, zamówiłam sobie drugi egzemplarz, ale nie wiem, czy ktoś inny nie zabrał... ;-)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej