"Noc bez księżyca" Etgara Kereta i coś jeszcze

     Dziś w Nieparyżu ucieszyliśmy się z dwóch pięknych rzeczy. Pierwsza z nich to książka Noc bez księżyca, świeżynka z W.A.B. autorstwa Etgara Kereta i Shiry Gefen z pięknymi ilustracjami Davida Polonsky'ego, rysownika i twórcy animacji, tego, który pracował przy Walcu z Bashirem. Dodatkowo - żeby nawiązać do poprzedniego posta - historię wierszem ułożył po polsku Michał Rusinek. Z pewnością Noc bez księżyca zawita do Nieparyża, bo jest coś w tej książce - opromieniła mi całe dzisiaj. Ucieszy maleńkich wielbicieli słoni, starszych marzycieli, ale oczywiście też rodziców, lubiących nienachalne stylistyczne cytaty. Okładka na zachętę, wkrótce więcej.

     
     Rzecz druga to film w reżyserii Ariego Folmana z animacjami Yoni Goodman i pod artystyczną opieką Polonsky'ego, zatytułowany The Congress. Dodam, że Polski Instytut Sztuki Filmowej współfinansował projekt, a co ważniejsze, zdjęcia do filmu robił Michał Englert. Najistotniejsze jednak jest to, że film powstał na podstawie opowiadania kogoś, kogo w Nieparyżu bardzo cenimy i o kim rozmawialiśmy niedawno kulturalnie sącząc kawę (że dobrych jego adaptacji jest bardzo niewiele). Któż to taki? W tym miejscu dobry tekst o Tajemniczym Gosciu, książkowej inspiracji i samym filmie, przy okazji zobaczycie zwiastun. 
     Czekam na obydwa tytuły. 

autor: Shira Gefen, Etgar Keret
tytuł: Noc bez księżyca
przekład: Agnieszka Maciejowska (rymował Michał Rusinek)
ilustracje: David Polonsky
wydawnictwo: WAB
rok wydania: 2013

Komentarze

  1. N. ze Szwecjobloga23 sierpnia 2013 07:39

    Bardzo ciekawe rekomendacje, oglądam zwiastun już trzeci raz!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieparyż24 sierpnia 2013 16:02

      Lubię animację łączoną z filmem aktorskim, w ogóle lubię animację :) a taka jest znakomita!

      Usuń
  2. dziewczyny z dubaju gdzie obejrzeć12 marca 2022 17:22

    Piękny wpis. Jak dla mnie rekomendacje godne polecenia. Pozdrawiam fanów filmu dziewczyn z dubaju i tego co działo się wtedy za pieniądze kobiet.

    OdpowiedzUsuń
  3. filmhunt11 marca 2023 15:20

    Świetny wpis!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej