KOALA NIE POZWALA - na co właściwie? Emilia Dziubak i Rafał Witek

     Dziś znów (bo tu poprzednio) książka z Bajki i z kartonu dla - ? 
     W nawiązaniu do posta o Myszce doniosła obserwacja: choć koty, psy i misie w literaturze dziecięcej nadal trzymają się mocno, pandy, koale, słonie i pingwiny wysuwają się na prowadzenie. Oraz inni mniej oczywiści zwierzęcy bohaterowie. Takie jeszcze dobre zjawisko obserwuję, jeśli o kartony chodzi: coraz więcej książek dla tych rocznych-dwu-trzyletnich tworzonych jest tak, żeby nie wyczerpywać się w doraźnym użyciu. To dobra ekonomia. Po polubieniu, z książką można dorastać i używać jej na coraz to nowe sposoby. Albo zaprosić do współużywania starsze rodzeństwo, o ile nie będzie miało uprzedzeń w rodzaju "nie tknę książki dla maluszków"*. 


     Takoż właśnie jest i z tym kartonem. Koala nie pozwala to jest książka psotna. Zrobiona przez Rafała Witka i Emilię Dziubak. On układał, ekhem, instrukcję obsługi koali, czy też lepiej, zasady współpracy z koalą w postaci rymowanych haseł-zasad, ona zrobiła tę książkę do patrzenia i do śmiania się. Lubię taką Emilię Dziubak. Taką, czyli starannie obmyślającą dowcipne scenki, niezbywającą małego widza ładną, ale czasami monotonną i niewiele wnoszącą ornamentyką**. Jak zwykle u niej - światło przeświecające przez liście, krajobrazy i te mordeczki zabawne.
      


     Jak w Myszce, mamy tu zwierzoludzia. Koala co prawda je liście, ale jada także ciasteczka z lukrem. Daje koncerty, czyta książkę, uprawia ogródek. Śpi w łóżeczku, leży w leżaku. Nosi badeje w groszki, piżamę i hipsterski sweter w paski. W książce mamy, co prawda, dziecko, ale ten namolny rozczochraniec, który się przy koali kręci, wcale nie jest mu do szczęścia potrzebny. Oryginalna i bardzo sensowna jest przekora książeczki, której krzepiąco zgryźliwy humor opiera się na negacji. Rozkoszna powierzchowność łagodnej przytulanki to jest pozór; koala nie lubi ani tulenia, ani tresury, a na zabawę zgadza się pod pewnymi warunkami. Jest egocentryczny, leniwy i wygodnicki.



     Oczywiście nikt na serio nie pomyśli o zaprzyjaźnianiu dziecka z koalą. Ale z psem, kotem, chomikiem, królikiem - jak najbardziej. Zręcznie żartobliwie autorzy przekazują radykalny szacunek dla nie-ludzkiego bytu. Dla innego bytu. Bo czasem koala z tymi okularami i smętnym wzrokiem jest jak spracowany tatuś, który, nieco mniej niż snu, życzy sobie porannych harców na swych plecach. Albo jak kolega, któremu smyk narzuca się z zabawą. (Mały) człowiek, choć ma prawo do dobrej zabawy i do ponoszenia ryzyka (którego na ilustracjach po pachy!), nie ma prawa być tyranem. Nie zawsze i nie cały - świat jest dla nas! 

     
     Nawiasem mówiąc, humor Rafała Witka w pełni (czyli czytam i rechoczę) trafił akurat do ośmiolatka. 

A tu humor dla rodziców



*  tutaj oto Pomelo, uroczy, wyrazisty bohater dla różnych wiekiem odbiorców, a tu świetna rozmowa z jego twórcami
** choć przyznam, że coraz mniej u niej tego czarnego humoru z początków rysowania 

autor słów: Rafał Witek
tytuł: Koala nie pozwala
ilustracje: Emilia Dziubak
wydawnictwo: Bajka
rok wydania: 2016
wiek: +/- 2

     
     


Ale to jest psotna książka.

Komentarze

  1. TosiMama6 czerwca 2016 10:48

    Ta książka zachwyciła mnie absolutnie, wspaniałe ilustracje, przezabawnych tekst. Tosia jest na nią już trochę za duża, ale kupiłam ją dla jej młodszej kuzynki;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieparyż8 czerwca 2016 21:27

      Tak, mam wrażenie, że ten duet (pisarz i ilustratorka) się rozumiał dobrze :D

      Usuń
  2. OkiemAlexa13 czerwca 2016 11:33

    Rewelacyjna książka! Miałam możliwość przewertowania jej kartek, spodobała się nam na tyle, że czekamy aż kurier przyniesie nam nasz egzemplarz!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej