PRAKTYCZNY PAN Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel i Adama Pękalskiego

     Był sobie pan. Który mieszkał sam. Miał czyściutkie, stylowo urządzone mieszkanko, bardzo ważną pracę, którą skrupulatnie wykonywał, miał czas wolny, wypełniony wyłącznie pożytecznymi czynnościami. Jadał co prawda niezbyt smaczne, ale za to bardzo zdrowe posiłki. Mimo że obok nie było nikogo, kto mógłby skrytykować ewentualną niepraktyczność i niechlujstwo, pan się w tych ryzach trzymał sam. Może sprawiało mu to niejaką przyjemność? Może jeszcze - ale to już przecież interpretacja - dawało poczucie bezpieczeństwa? Ale ponieważ trudno być zawsze tak od A do Z, praktyczny pan bywał spięty, a na nerwy łykał pigułki. Aż kiedyś w radiu usłyszał, że na ludzi nerwowych kojąco swoim mruczeniem działa kot. Przekalkulował, że kot będzie tańszy i zdrowszy od pigułek. No więc nabył cały koci kram oraz kota w stanie czystym i czekał, kiedy zacznie działać. 




     Teraz kociarze w wyobraźni wklejają do historii pierwsze chwile razem, czyli kocie wędrówki po sterylnym domu praktycznego pana. Widzą wciskanie się w zakamarki, subtelnie wyrzeźbiony koci nos wąchający to i owo, przyglądanie się z przekrzywioną głową i delikatne trącanie zagiętą łapą, słyszą wężowy syk, kiedy za puszystym zadem coś znienacka spadnie. 
     Nieczęsto zdarza się, żeby książka dziecięca była tak spójna i w tak szlachetny, nieostentacyjny sposób piękna. Tu gra wszystko, od papieru, na którym świetnie wyglądają ilustracje Adama Pękalskiego, przez sposób łamania tekstu i połączenie tekstu z obrazem. Pomyślcie, ile razy, czytając dziecku książkę mieliście poczucie niedopasowania, myśleliście: tekst świetny, ale gdyby zilustrował go ktoś inny... Winszuję Bajce takiego duetu! Pękalski nie tylko nie spłaszcza historii; tu obraz niesie wartości dodatkowe, subtelnie wpływając na tekst. Walory książki, jej pojemność, najlepiej ujawnia rozmaitość odczytań. 




     Dorośli rozczytają te obrazy, rozpoznają mondrianowskie kolory i linie, architektoniczny i meblowy dyzajn. Docenią figlarność Pękalskiego, która kazała mu postawić na blacie komody praktycznego pana radio projektu Glenna Wallsa. A gramofon? Unitra? Fonica? Zontek? Czy praktyczny pan to audiofil? I tych drobiazgów, wizualnych aluzji, pieprzyków, warto szukać i się nimi cieszyć. A dla dziecka prawdopodobnie będzie to pierwszy kontakt z De Stijlo czy Bauhausem. Wpadnie do głowy i kiedyś zaowocuje. Poza tym ja zwyczajnie lubię satyryczne zacięcie Pękalskiego. Tę łysinkę i odprasowanie, rasową puszystość "nieuruchomionego" kota. I kocham go za ilustrację, na której praktyczny pan bezradnieje wobec kociego uroku. 




     Roksana Jędrzejewska-Wróbel obdarzona jest pozazdroszczenia godną umiejętnością tworzenia tekstów zwartych, sensownych, dowcipnych i urodziwych. Historia o panu i kocie jest bardzo subtelna, nienachalna, a wybór bohaterów i to, co Jędrzejewska-Wróbel pozostawia czytelnikowi, świadczą o mądrości i literackiej klasie. Autorka pięknie dozuje napięcie, a niesentymentalna czułość, która się z tekstu sączy - nieczęsto się zdarza. Rany, pomyślcie, jakie cuda może zdziałać przyjazny dotyk.   
    
Jak sądzicie, czy praktyczny pan z  czasem obudził z kotem wtulonym w zgięcie kolan? 

autor: Roksana Jędrzejewska-Wróbel
tytuł: Praktyczny pan
ilustracje: Adam Pękalski
wydawnictwo: Bajka
rok wydania: 2016
wiek: +/- 6


Komentarze

  1. Roksana16 grudnia 2016 13:25

    Pięknie dziękuję za tak miłe słowa! Miód na serce. Pozdrawiam serdecznie. Roksana Jędrzejewska-Wróbel

    OdpowiedzUsuń
  2. kochamciemojezycie16 grudnia 2016 15:01

    Genialna książeczka :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej