By dobrze spać trzeba się bać - "Piosenki Stenki"

    Podobno piosenki Barbary Stenki są wykonywane. Nie znam żadnej. Ale prawdę mówiąc, z muzycznych rzeczy dla dzieci mam w głowie tylko aktualną łupankę z kanału MiniMini, onegdajszą Arkę Noego i Fasolki (pamiętam jeszcze Zecchino d'Oro, ale o tym cicho).


    
    Nieznajomość Stenkowych piosenek sprawia, że te dwadzieścia osiem tekstów czytam na świeżo, jak wiersze. Zresztą jeśli wziąć pod uwagę składniowe i poetyckie skomplikowanie, są one czymś pomiędzy wierszem a piosenką. Niektóre bardziej do namysłu z książką, niż do posłuchania w otulinie muzyki, inne przeciwnie: spływają w kierunku rytmiczności, rymowej prostoty, od skomplikowanej zwrotki, do prostszego refrenu. Jednak jest w nich znaczeniowa szczodrość, są bezinteresowne - a tak często przecież poezja, a tym bardziej piosenki dla dzieci są obmierźle dydaktyczne lub prostacko wesolutkie, a przy tym nudne, niedobre...
Skąd u wesołej Stenki, którą polubiłam za Masło przygodowe, taki liryzm i czarne, wariackie poczucie humoru? O, bardzo lubię być tak zaskakiwana! Niezwykle podoba mi się zmienność tematów i nastrojów, a przy tym pewna konsekwentnie wyrażana postawa życiowa. Są teksty tchnące bezinteresownym absurdem, jak ten o małosolnych ogórkach, które w pewnych okolicznościach są bardziej pożądane od kwiatów:
Choć na ogórkach małosolnych jest skórka trochę... żabia,
taki stan rzeczy mej sympatii 
zupełnie nie osłabia.
A rysuneczek Joanny Rusinek przedstawia posępne ogórki stłoczone w słoju, nabierające szlachetnie zgniłej barwy.
Owa - szumnie rzecz nazywając - postawa życiowa, to bunt. Przeciw niemądrym zakazom, wbrew łatwości estetycznej, przeciwko nowości panoszącej się i wyrzucającej na margines to, co stare, zmechacone. Bunt przeciw schludnym stereotypom. Stenka przytula do pojemnego serca nieprzystosowanie, szaleństwo, poczciwe wady, burą brzydotę, odmienności. A także to, czego za dużo, co nadmiarowe. Namawia, żeby na rzeczy spoglądać świeżym okiem, wydobywać ich nieoczekiwane możliwości - to się mocno czuje.
Ciąg dalszy tutaj 

autor: Barbara Stenka
tytuł: Piosenki Stenki
ilustracje: Joanna Rusinek
wydawnictwo: Literatura
rok wydania: 2012

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej