Obciążenie półki do trzydziestu kilo

Ikejowskie książki, zawsze pod kolor regału, kremowe, czarne, brązowe, często kilka egzemplarzy tego samego tytułu pod rząd. Jakby Szwedzi grzecznie drukowali wszystko tak, żeby się zgadzało z dyzajnem IKEI. Żadna nie śmie wystawać ponad rządek na Billym w okleinie brzozowej. Jeśli są zużyte, to tylko od przekładania. Dziś zajrzałam do środka, wyobraźcie sobie - to nie są atrapy!


Niespodzianeczka, kogo tu mamy aż w czterech egzemplarzach?


Komentarze

  1. Za Złotą Bramą1 kwietnia 2012 17:15

    A to musieli zmienić politykę, bo ja kiedyś zajrzałam do takiej książki, oprawnej w tłoczoną dermę i niestety, były same puste strony! A było to lat temu 8 z okładem. Trochę mnie zdziwiło, że komuś chce się marnować tyle papieru - no chyba, że na upartego zrobić z tego notes;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Nieparyż1 kwietnia 2012 21:16

    Jak zajrzałam, w środku było po szwedzku, więc nie wiem, co tam było napisane, nie zaręczę, że to rzeczywiście był Camilleri :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy2 kwietnia 2012 23:23

    najwazniejsze ze sa litery wszystko inne to wyobraznia :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Rudzik11 kwietnia 2012 16:33

    I te książki dla mnie stanowią problem, bo zamiast razem z rodziną chodzić i oglądać meble, ja spędzam czas przy półkach z książkami i przeglądam tytuły ;) Kiedyś założyłam sobie, że nauczę się szwedzkiego żeby móc je czytać, może kiedyś dopnę swego :P

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej