Łowy na Rzeźni

    Dziś było ślicznie. Trochę mglista, nieokreślona pogoda. Pojechałam na Rzeźnię.
Coś dla serca i coś dla umysłu
    Wróciłam z trzema książkami (czterema, ale dwie takie same liczę jak jedną), dużym hot-dogiem w brzuchu i wspomnieniem pewnego wazonu w głowie.
A książki są takie: 

    Ciemność i pleśń Lema za 3 zł. Samowarek mojego dziadka Anny Kamieńskiej w twardej oprawie złotych 2, Maleńki król grudzień Axela Hacke złotych 4,99 - ale to już w przecenowych kazamatach EMPiKu. Ściśle rzecz ujmując, kupiłam jeszcze jeden egzemplarz Kamieńskiej, takie samo wydanie jak na zdjęciu obok, tylko nowsze, w miękkiej oprawie i za 3 zł :) Do oddania w dobre ręce. Kamieńską wypatrzyła najlepsza księgarka na świecie. Ja u dwóch różnych sprzedających uwidziałam Opowieść o prawdziwym człowieku Borysa Polewoja. Taka ze mnie spostrzegawcza osoba! 
    Wazon natomiast to kremowa amfora z manufaktury Thomas, z lat czterdziestych. Sprawdziłam na allegro, a jakże. Cena zaporowa. Ale Thomas ma coś wspólnego z Rosenthalem, pewnie na Rzeźni o tym wiedzą :) 
    Jeszcze jedno przemiłe odkrycie. Autorem ilustracji do Maleńkiego króla grudnia jest Michael Sowa, niezbyt w Polsce znany, ten sam, który namalował Esterhazego. Historię o zającu. Podobają mi się te duże monochromatyczne powierzchnie, a na nich bezbronnie mali bohaterowie. Sowa spogląda z dziwnych perspektyw; maluje świat w okolicach stołowej nogi, albo cichą przystań butonierki w marynarce. Świetnie maluje miasto, trochę surrealistycznie, a trochę nostalgicznie. Na trzech ilustracjach jest zmierzch i światło tylko w jednym oknie...

Komentarze

  1. Anonimowy5 marca 2021 08:01

    42 year-old Analyst Programmer Margit Gudger, hailing from Chatsworth enjoys watching movies like Death at a Funeral and Foraging. Took a trip to Yin Xu and drives a Silverado 2500. aktualnosci

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej