Zgadnij kotku, co mam w środku

     Nie powiem nic oryginalnego: są opowieści, które stawiam w myśli na półce "do przeczytania", bo pociąga mnie tytuł. Lubię, jak nazywał Faulkner: Światłość w sierpniu. Róża dla Emilii. Absalomie, Absalomie. Jak suche liście Huxleya. Kiedyś, za wczesnej nastoletniości, obiecałam sobie przeczytać powieść pod oburzającym tytułem Idiota - i na jakiś czas zakochałam się w Myszkinie. Natomiast wymyślność Calvino - Jeśli zimową nocą podróżny - nie obiecała mi nic i dobrze, bo mnie ta książka zupełnie nie wzrusza. Od Eco zawsze wiało romantyzmem (Wyspa dnia poprzedniego!). Kiedyś tytuły jego powieści podawane były nabożnie przez wiele ust, dostawało się te książki pieszczone lubieniem, wytęsknione. Można było po przeczytaniu ocenić, czy tytuł wyrasta z utworu, czy został niezgrabnie doczepiony, jest zbyt wymyślną metaforą-protezą.
     Chichoczę nad tytułami fantasy; ostatnio Zapada cień wszystkich nocy pompatycznie obwieścił mi, że nie jest opowieścią dla mnie. Ale nie jest tak prosto: Kraken Chiny Mieville wzbudził zabawne skojarzenia (idiotyczne "Release the Kraken!"), ale czytało się go prawie tak dobrze, jak resztę Mieville'a. Za to na niewiele mówiące tytuły Pieśni lodu i ognia właściwie nie zwracam uwagi, pochłaniając historię, którą lubię. Przecież jest tak, że tytuł ulubionej powieści z czasem przestaje znaczyć, zaczyna tylko brzmieć zadowoleniem.
Ten tytuł mówił: jestem książką dla ciebie
Carson McCullers: Serce to samotny myśliwy. 

 Wydanie, które mam to pierwsze polskie wydanie tej powieści*, seria Nike z "Czytelnika", zielona obwoluta, zielone płótno. Lubię tę serię. Dobrze pomyślana książka do kieszeni i do dłoni. Cienkie żółtobrązowe kartki łatwo nadedrzeć. Piękna strona przedtytułowa z zielonym logo wydawnictwa, piękna strona tytułowa. 


Recenzja tutaj
* rok 1964, w 1968 roku nakręcono niezapomnianą ekranizację z Alanem Arkinem i Sondą Locke 

Komentarze

  1. naia27 grudnia 2012 21:08

    Mówił, że książka dla Ciebie, i rozumiem że nie kłamał? :) Rzeczywiście ten tytuł jest niesamowity, aż zionie jakąś taką szarą melancholią, podobnie jak cała książka. Uwielbiam ją, i aż dziwne, że póki co to jedyna rzecz McCullers, po jaką sięgnęłam.

    Co do "Światłości..." to oczywiście entuzjazm również podzielam. Choć osobiście uważam oryginał tego tytułu - "Light in August" - za mniej już udany, a więc z mojej strony pokłon przede wszystkim w stronę tłumacza.

    Do galerii tytułów doskonałych dorzucam jeszcze "Sprzedam dom, w którym już nie chcę mieszkać" Hrabala.

    A skoro już w temacie tytułów jesteśmy, to wczoraj akurat zastanawiałam się nad tytułami powieści Alessandro Barrico. Książki są piękne, ale tytuły ni przypiął ni wypiął, bez fantazji, bez polotu, jakby z trudem wypocił ten ostatni, zwieńczający element swego dzieła - a i tak zdecydował się na taki, a nie inny jego kształt wyłącznie z desperacji :) Często tytuł zachwyca, a książka już niespecjalnie, tu natomiast - ciekawy przykład sytuacji zupełnie odwrotnej. Żal mi tylko biedaków, dla których tytuł jest zasadniczym kryterium przy wyborze lektur, bo w tym wypadku przegapić mogą prawdziwą literacką ucztę.

    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Nieparyż3 stycznia 2013 13:11

    Bardzo lubię tytuły Hrabala :) Mieszają zwyczajność i polot.
    Barrico - podzielam Twoje zdanie! Ale czasem lubię zwyczajność, kiedy tytuł nie usiłuje reklamować zawartości, jak krzykliwa przekupka.
    Ostatnio miałam zabawną sytuację, kiedy próbowałam przypomnieć sobie tytuł właśnie czytanej powieści Alice Munro "Kim ty, do cholery, jesteś?" - było jedną z wersji :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej