Paczka do mnie przyszła!

     Dzisiaj w skrzynce pocztowej metalowej było awizo. Powinien nastąpić dzwonek do drzwi i bezpośrednie przekazanie przesyłki, ale dowiedziałam się, iż listów gabarytowych doręczyciele nie noszą w torbach. 
    Tak lubię dostawać paczki. Radości odpakowywania czasem dorównuje uciecha z zawartości. A taki Kafka na przykład nie cierpiał przesyłek. Listy obchodził długo, nieotwarte poszturchiwał ołówkiem, nawet jeżeli z grubsza wiedział, o czym w środku, że żadna bomba strasznej treści w kopercie nie tyka. Rozkładał z zażenowaniem ręce nad tą swoją fobią, jedną z wielu.
     A ktoś, kto pakował mi przesyłkę, zrobił to pieczołowicie. Szary (beżowy) papier z odzysku, bo z zagniotami, zgrabnie zaklejony. Obiecujący gruby kwadrat. Ciężar luby.


A co się wyłania spod szarego papieru? Srebrno-czarna ilustracja na ostatniej stronie okładki. 

W porządku, suspens mnie samą przyprawia już o łomot serca. Oto mój własny egzemplarz W Nieparyżu i gdzie indziej Anny Kamieńskiej z 1967 roku, ilustracje Józefa Wilkonia, wydawnictwo Nasza Księgarnia.
A to już zanurzenie w Wilkoniowy świat (jeżeli zauważyliście "wielowarstwowość" niektórych ilustracji Wilkonia, tutaj artykuł o technice tego artysty)
    Książka pachnie chemicznie. Kartki żółtawe, mocniej na brzegach, eleganckie, druk nierozmazany, jednak recto lekko przebija na verso. Okładka nadal lakierowo lśniąca - książka tkwić musiała w folii, poza tym egzemplarz nieczytany - kartki wciąż dziewiczo ściśnięte. 5,24 zł w największej polskiej księgarni internetowej. O Kamieńskiej pisałam tu i tu. 
Czy wy też lubicie książki w niepraktycznym formacie kwadratu?
   





autor: Anna Kamieńska
tytuł: W Nieparyżu i gdzie indziej
ilustracje: Józef Wilkoń
wydawnictwo: Nasza Księgarnia
rok wydania: 1967

Komentarze

  1. Za Złotą Bramą11 kwietnia 2012 10:41

    Mniemam, iż ksiązka została juz obwąchana;) Ja tak zawsze robię z przesyłkami :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Nieparyż11 kwietnia 2012 11:25

    Oczywiście, że obwąchana :) Co prawda wąglik, podobnie jak wiele trucizn, nie pachnie :D A Nieparyż nie pachnie jakoś słodko!

    OdpowiedzUsuń
  3. Za Złotą Bramą11 kwietnia 2012 11:38

    Bo słodko pachną tylko wspomnienia:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Nieparyż11 kwietnia 2012 14:36

    Możliwe :D Wiele nowych fajnych książek pachnie koszmarnie. A mam malutkie wydanie "Tristrama Shandy" - staruszek pachnie pleśnią i słodkawo, biała okładka ma rude plamy wątrobowe.

    OdpowiedzUsuń
  5. Za Złotą Bramą11 kwietnia 2012 18:46

    Ciekawe, co rzekłby na to główny bohater :D Brakuje jeszcze opcji "korytarze wydrążone przez rachityczne robactwo" ;) Może ktoś wymyśli zestaw do postarzania nowych książek - tym nowym faktycznie brakuje tego "czegoś"...;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Anonimowy11 kwietnia 2012 21:07

    poczta
    nieparyz
    kafka

    tak

    kawka :))
    podroz za zapachem sliwek
    kiedys lubilem takie dzieciece pisanie

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy14 kwietnia 2012 21:25

    az tak intrygujaca ta paczka byla ze na juz cztery dni blog osamotnila
    wracaj do pisania mila

    OdpowiedzUsuń
  8. Nieparyż15 kwietnia 2012 09:24

    krzepiące rymowanie :D

    OdpowiedzUsuń
  9. Adrian Moczyński7 maja 2020 01:55

    Bardzo interesujące. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  10. Anonimowy5 marca 2021 07:56

    22 year-old Assistant Media Planner Hamilton Longmuir, hailing from Frontier enjoys watching movies like "Tale of Two Cities, A" and Tai chi. Took a trip to Monastery and Site of the Escurial and drives a XC60. na stronie internetowej

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej