Skarbczyk słów: dintojra i pikolak

    W związku ze wspominkami dziecięcych lektur w komentarzach do postu o Górach Żmijowych Miłoszewskiego, przypomniałam sobie pewne książkowe dziwadło z dzieciństwa. Lekturowo byłam żarłocznym dzieckiem, właściwie bezkrytycznym, ale to coś... nie do końca mi się podobało. Było dziwaczne, nawet jako dziecko czułam sztuczność, ba! pretensjonalność tego. Bohaterowie mówili do siebie długimi frazami, powtarzając to, co usłyszeli od rozmówcy. Niepokojące było to wszystko - dziś to na plus. Wówczas niekoniecznie. Nazywało się (epli-pepli-biten-blau) Kraina sto piątej tajemnicy Zbigniewa Żakiewicza. Ilustracje, no kto by pomyślał, Józef Wilkoń. 
    Zasada świata sto piątej tajemnicy jest następująca: jak policzycie kałuże do stu czterech, to następna, jeśli wejdziecie do niej obiema nogami, przeniesie was do Krainy. Wolę suche i zimne przejście w szafie. Wolę nawet, a co, przyczepę kempingową* :D Żartuję, lubię opisy portali do innych światów, każdy lubi.
    Kraina Sto Piątej Tajemnicy zaludniona była przez różne stworzenia. I tu właśnie problem. Były tam takie małe cosie o niejasnym statusie ontologicznym, okrągłe, lubiące się turlać, nazywały się pikolaczki**. Rzecz w tym, że były już wówczas dla mnie dostępne Zaklęte rewiry, a nawet jeżeli nie stamtąd, to skądś indziej znałam słowo "pikolak". 
    Pikolaczek to jest tak zwany pikuś, bo były tam jeszcze dintojry***. Dintojra - dźwięczne słowo, w książce to był piękny ptak, bodajże zjadał tęczę. Niestety, w przestrzeni wokół dziecka słowa fruwają jak ptaszydła, więc "dintojra" też nie była tak do końca egzotyczna... jakże moja mama była skonsternowana, kiedy spytałam, co to właściwie jest dintojra. "A skąd ty, dziecko, znasz takie słowo?". A stąd.Od pana Żakiewicza.
    Ciekawe, jak by mi się dziś te cudactwa czytało.
Dodam, że plakat do spektaklu Kraina sto piątej tajemnicy zrobił Stasys :D 
Dopisek po chwili: nie wiem, czy dintojry przypadkiem nie wymiotowały tęczą :D 

 * Dallas 63 Stephena Kinga 
** pikolak - pomocnik kelnera
*** dintojra - krwawe porachunki w świecie przestępczym 


autor: Zbigniew Żakiewicz
tytuł: Kraina sto piątej tajemnicy
ilustracje: Józef Wilkoń
wydawnictwo:Czytelnik
rok wydania: 1988
 

Komentarze

  1. Anonimowy22 kwietnia 2012 23:51

    pamietam setki spostrzerzen lekturowych ktore mnie przerazaly jak np w prostej bajce za jest dopuszczalna liczba kichniec w zyciu po ktorych przekroczeniu glowa wybucha

    wymiotował
    na pewno wymiotowal
    tecza

    czego ten dintojra sie najadl

    z dzis
    rozmowa ze znanym nieparyzowi pr wydawnictwa zacnego
    prosze o kontakt do redaktora rownie zacengo
    i odpowiedz
    prosta jak pr-owa robota
    sluchaj on musi mi zrobic pare rzeczy jak dam ci kontakt to on tego nie wykona
    i
    i nie dal

    oh zycie kocham cie

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy22 kwietnia 2012 23:53

    moja mama by sie nie stresowala skad znam takie slowa
    od razu by mi powiedziala ze nie powinienem uzywac slow ktorych nie znam znaczenia
    jak np
    nadmagnezjan potasu :))
    kto zna ten sie smieje

    stad jakanie wczesnodorosle :)) sie bierze

    OdpowiedzUsuń
  3. Nieparyż23 kwietnia 2012 09:09

    nadmagnezjan = nadmanganian?
    :))

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy23 kwietnia 2012 21:10

    ups
    nadmanganian

    a mama mowila nie pisz po piwie

    katastrofalne skutki szukania slow w glowie niepelnej

    OdpowiedzUsuń
  5. Nieparyż23 kwietnia 2012 21:16

    uwielbiam Lemowe "związki chemiczne": dwukocian sodu :D

    przeczytałam "Krainę..."; to samo dziś mnie drażniło, co wówczas: sztuczna składnia, nienaturalne dialogi; jednocześnie to samo mi się podobało: absurd, proklitki, niepokojąca atmosfera, oniryczność

    OdpowiedzUsuń
  6. Nieparyż23 kwietnia 2012 21:43

    z tym liczeniem kichnięć - skądś to znam :D

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej