Jeszcze jeden mazur(ek) dzisiaj

Nie umiem robić sernika, więc na Wielkanoc robię mazurki. W tym roku trzy. Okrągły, do krojenia trójkątów, blacha prostokąta i malutkie jajo - z nadmiarowego ciasta. 

Drzewo wiadomości dobrego i złego rodziło marcepanowe owoce. Rosło w trawie płonącej morelowym ogniem. A z rajskiego nieba kapał kajmak.
Dodam, że marcypan TE rączki wyrabiały! Te same, które stukają w klawiaturę.








  Mazurek numer dwa jest czekoladowy, inkrustowany marcepanem, jako też hiszpańską morelą, płatkiem kalifornijskiego migdała i węgierską śliwką. Internacjonalny.Made by Jola













Jola stwierdziła, że ten wygląda jak zdobiony ziemniaczanym piure. Jest to jednak czysty marcypan, zarówno powierzchnia, jak i ozdobny karbowany rant. U podstawy śliwka, na szczycie morela. W środku rozmaitości, jak widać.













A do poczytania mam dziś Miesiąc niedziel Johna Updike. Alleluja!

Komentarze

  1. Anonimowy9 kwietnia 2012 22:03

    serca zapachy cudownosci
    chyba po to sa swieta
    w nieparyzu

    zazdrosc
    ale zdrowa
    zachwyt
    ale szczery

    dobrze w swieta przysiasc przy twoim mazurku tutaj podanym

    OdpowiedzUsuń
  2. Nieparyż10 kwietnia 2012 20:34

    Naści, kawałek kajmakowego, najsłodszy :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy5 marca 2021 08:06

    54 year old Engineer I Leland Siney, hailing from Gaspe enjoys watching movies like Chapayev and Netball. Took a trip to Palmeral of Elche and drives a LS. widok

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej