O dwóch takich wielce utalentowanych

    Był sobie duży Rico, chłopiec głęboko utalentowany. Mieszkał ze swą piękną mamą w kamienicy w Berlinie. Kiedy Rico się denerwował, w jego głowie zderzały się bilardowe kule emocji. Nie lubił dróg z zakrętami i nie znał się na zegarku. A kiedy się bał, wkładał lęki do wyobraźniowej skrzyneczki, do przemyślenia na później. Czasem chodził odwiedzać smutną sąsiadkę, u której jadł kanapeczki i oglądał filmy. Kiedyś Rico spotkał małego zielonookiego Oskara, który był napełniony wiedzą po dziurki w nosie, zwyczajnie - wysoce utalentowany. Nosił kask dla ochrony przed niespodziankami. Rico i Oskar razem dopadli kidnapera, który grasował po okolicy - opisano to w książce Rico, Oskar i głębocienie (Andreas Steinhofel: Rico, Oskar i głębocienie, WAM 2011) 
    Druga część historii, to jest Rico, Oskar i złamanie serca zaczyna się w miejscu, gdzie skończyła się pierwsza. Przerzedza się tłum dziennikarzy wokół szpitalnego łóżka Rico, poturbowanego przez kidnapera. Okazuje się też, że tatuś Oskara musiał co nieco przemyśleć i podrzucił mamie Rico synka na przechowanie. Chłopaki idą razem z mamą na bingo, a ona wygrywa torebkę... niby nic, a ile z tego będzie kłopotów!

 
    Co cenię w książkach Andreasa Steinhofela. Narratora. Rico jest trochę jak Mikołajek, obnażający hipokryzję świata odrosłych. Przez swą specjalność nie łapie reguł w lot, dłużej przygląda się ludziom, musi tłumaczyć sobie różne zachowania, czasem słowa. Cudowne są jego "rameczki", w których wyjaśnia sobie definicje. Miesza metaforę i dosłowność ze społecznym funkcjonowaniem słowa. Chłopięcy bohater naiwnie, ale trafnie i w sposób nieckliwy łapie to, co istotniejsze, niż konwenanse i półprawdy o ludziach, intuicją przenika przez woal masek, jakie się nakłada. Poza tym lubię jego skłonność do szalonego zachwytu. Jego cudowne, dziecięce skupienie na drobiazgach. Ale lubię też delikatność Oskara.
    Jest jeszcze świat dorosłych, o którym interesująco mówi Steinhofel. Duzi ludzie bywają źli - o tak. Szaleńcy, ludzie krzywdzący dla pieniędzy. Dorośli często mają kłopoty, bywają depresyjni.

Cdn. 

autor: Steinhofel Andreas
tytuł: Rico, Oskar i głębocienie
seria: Rico, Oskar i...
przekład: Elżbieta Jeleń
ilustracje: Peter Schossov
wydawnictwo: WAM
rok wydania: 2012

Komentarze

  1. Anonimowy26 kwietnia 2012 21:34

    nie znam ksiazki
    ale ona pachnie spokojem spojrzenia i herbata
    i byla w nieparyzu z nieparyzem
    gdyby ktos wiedzial co to znaczy
    kupil by i pochlonal ta ksiazke w mgnieniu oka
    bo nieparyz to najlepsza recenzja
    i jedno zdanie
    madry wolniej
    dziekuje kupuje czytam
    a wam i tak za reklame nie zaplaci bo sie nie zna :))

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy26 kwietnia 2012 21:36

    a anonimowego ciagle pytaja tutaj
    przed opublikowaniem komentarza

    udowodnij ze nie jestes automatem

    nieparyzu
    na boga
    nie jestem automatem
    naprawde :))

    OdpowiedzUsuń
  3. Nieparyż26 kwietnia 2012 21:52

    nie jestżeś cleverbotem? :)
    doprawdy za dużo komplementów:) ale dziękuję, szalenie miło to słyszeć :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Za Złotą Bramą27 kwietnia 2012 07:16

    O, drugiej części nie czytałam, ale z tych samych powodów pierwsza mnie zauroczyła:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Nieparyż27 kwietnia 2012 19:42

    to przeczytaj, jest bosko :) bywa mocno smutno, ale też porażająco wesoło!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

Dziesięć książek na Dzień Dziecka

Obraz
Mamy książkową klęskę urodzaju, ale nie potrafimy do czytania przekonać nieprzekonanych. Żyjemy na marketingowym haju, ale o to, czym jest dobra książka dziecięca/młodzieżowa, wciąż spiera się wąziutkie grono specjalistów. Język i kryteria krytyki nigdy się na dobre nie wykształciły, a już zastąpił je język promocji. Szczycimy się zauważalnością w Bolonii, a wielu wydawców wciąż oszczędza na procesie tworzenia książki i skraca go do niemożliwości, eliminując redakcję. Młodzież czyta, no owszem, ale nie to, co wybierają im dorośli (drażnią mnie protekcjonalne określenia "pizgacze" i "moneciary") Papier co prawda nie znikł, jak wieszczył Łukasz Gołębiewski, za to znikają sprzedawcy papieru - księgarze kameralni. Ech... Na szczęście żyję w bańce, w której książki "schodzą" w najmilszy możliwy sposób. Pohuczałam jak puszczyk, teraz będą tytuły, równiutka dyszka. Wyszukane, wyczekane i takie, co przyszły do mnie przypadkiem i zaskoczyły... oj, jak miło! Od zaws...
Czytaj więcej