O dwóch takich wielce utalentowanych

    Był sobie duży Rico, chłopiec głęboko utalentowany. Mieszkał ze swą piękną mamą w kamienicy w Berlinie. Kiedy Rico się denerwował, w jego głowie zderzały się bilardowe kule emocji. Nie lubił dróg z zakrętami i nie znał się na zegarku. A kiedy się bał, wkładał lęki do wyobraźniowej skrzyneczki, do przemyślenia na później. Czasem chodził odwiedzać smutną sąsiadkę, u której jadł kanapeczki i oglądał filmy. Kiedyś Rico spotkał małego zielonookiego Oskara, który był napełniony wiedzą po dziurki w nosie, zwyczajnie - wysoce utalentowany. Nosił kask dla ochrony przed niespodziankami. Rico i Oskar razem dopadli kidnapera, który grasował po okolicy - opisano to w książce Rico, Oskar i głębocienie (Andreas Steinhofel: Rico, Oskar i głębocienie, WAM 2011) 
    Druga część historii, to jest Rico, Oskar i złamanie serca zaczyna się w miejscu, gdzie skończyła się pierwsza. Przerzedza się tłum dziennikarzy wokół szpitalnego łóżka Rico, poturbowanego przez kidnapera. Okazuje się też, że tatuś Oskara musiał co nieco przemyśleć i podrzucił mamie Rico synka na przechowanie. Chłopaki idą razem z mamą na bingo, a ona wygrywa torebkę... niby nic, a ile z tego będzie kłopotów!

 
    Co cenię w książkach Andreasa Steinhofela. Narratora. Rico jest trochę jak Mikołajek, obnażający hipokryzję świata odrosłych. Przez swą specjalność nie łapie reguł w lot, dłużej przygląda się ludziom, musi tłumaczyć sobie różne zachowania, czasem słowa. Cudowne są jego "rameczki", w których wyjaśnia sobie definicje. Miesza metaforę i dosłowność ze społecznym funkcjonowaniem słowa. Chłopięcy bohater naiwnie, ale trafnie i w sposób nieckliwy łapie to, co istotniejsze, niż konwenanse i półprawdy o ludziach, intuicją przenika przez woal masek, jakie się nakłada. Poza tym lubię jego skłonność do szalonego zachwytu. Jego cudowne, dziecięce skupienie na drobiazgach. Ale lubię też delikatność Oskara.
    Jest jeszcze świat dorosłych, o którym interesująco mówi Steinhofel. Duzi ludzie bywają źli - o tak. Szaleńcy, ludzie krzywdzący dla pieniędzy. Dorośli często mają kłopoty, bywają depresyjni.

Cdn. 

autor: Steinhofel Andreas
tytuł: Rico, Oskar i głębocienie
seria: Rico, Oskar i...
przekład: Elżbieta Jeleń
ilustracje: Peter Schossov
wydawnictwo: WAM
rok wydania: 2012

Komentarze

  1. Anonimowy26 kwietnia 2012 21:34

    nie znam ksiazki
    ale ona pachnie spokojem spojrzenia i herbata
    i byla w nieparyzu z nieparyzem
    gdyby ktos wiedzial co to znaczy
    kupil by i pochlonal ta ksiazke w mgnieniu oka
    bo nieparyz to najlepsza recenzja
    i jedno zdanie
    madry wolniej
    dziekuje kupuje czytam
    a wam i tak za reklame nie zaplaci bo sie nie zna :))

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy26 kwietnia 2012 21:36

    a anonimowego ciagle pytaja tutaj
    przed opublikowaniem komentarza

    udowodnij ze nie jestes automatem

    nieparyzu
    na boga
    nie jestem automatem
    naprawde :))

    OdpowiedzUsuń
  3. Nieparyż26 kwietnia 2012 21:52

    nie jestżeś cleverbotem? :)
    doprawdy za dużo komplementów:) ale dziękuję, szalenie miło to słyszeć :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Za Złotą Bramą27 kwietnia 2012 07:16

    O, drugiej części nie czytałam, ale z tych samych powodów pierwsza mnie zauroczyła:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Nieparyż27 kwietnia 2012 19:42

    to przeczytaj, jest bosko :) bywa mocno smutno, ale też porażająco wesoło!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodzin...
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem...
Czytaj więcej