Hardy

Przeprowadzkowo. Melancholijnie


Ci tam, stojący przy pianiście –
On, ona wszyscy: sopran, tenor,
Bas; ulubione ich piosenki;
    Świece wbrew cieniom
Jasne, wbrew dniom żywe dźwięki… –
    Czyż ktoś im rzekł, że lat bieg… –
Jakim tłumem kołują, lecą chore liście!
Ci tam, przycinający krzewy –
Starsi i młodsi – brzegi ścieżek
Oczyszczający z mchu starannie;
    Warstewka świeżej
Farby na ławkach i altanie… –
    Czyż ktoś z nich zgadł, że bieg lat… –
Spójrz, spójrz, jak tną skrzydłami burzę białe mewy!
Ci, na polanie w dzień gorący –
Chłopcy, dziewczęta – obrus w cieniu,
Śniadanie wydobyte z koszy –
    I, w rozbawieniu,
Śmiech, kiedy pies wiewiórki płoszy… –
    Czyż ktoś im rzekł, że lat bieg… –
Mur odarty z róż, z resztek ich przegniłych pnączy.
Ci tam, z ufnością tak olbrzymią –
On, ona wszyscy – przez trawniki
Nowego domu taszczący stół, kilim
    Dwa foteliki –
Co najlepszego w życiu zgromadzili… –
    Czyż ktoś z nich zgadł, że bieg lat… –
Deszcz spływa w rowki liter w kamieniu, ich imion. 

Thomasa Hardy lubię za Tessę D'Urberville. Mającą również tę piękną twarz, znalezioną przez Polańskiego:

Natomiast powyższy wiersz może być znany z tej ochrypłej interpretacji: http://www.youtube.com/watch?v=rLUgfeMhwGM