Dla konserwatystów, wielbicieli kiszenia

     Jestem wielbicielką Tomasza Różyckiego. Mógłby równie udatnie, jak nasze objawienie ostatnich tygodni, zmarła noblistka, zaspokajać apetyt poetycki pożywnym i dobrym chlebem swoich wierszy. Czytam "Dwanaście stacji" kiedy mi źle, ta książka fenomenalnie poprawia nastrój. Sięgam do "Kolonii", do "Księgi obrotów" też. Lubię bohatera, który od jakiegoś czasu zamieszkał w tych wierszach, człowieka z prowincji wychylającego się do świata, intelektualnie od dawna obywatela Europy, ale w kwestii rozmaitych unijnych udogodnień troszkę może nieoblatanego...
     Mam w ręku "Bestiarium", prozę Różyckiego, ponoć powieść. Póki co, widzę prozę poetycką, skłębioną i niejasną. Pisanie prozy to nie łatwizna. Duże całości mogą powalić konstruktora zmyślnych sonetów. Ale bohater jakby podobnie nieśmiały. Dlatego wiernie przy nim trwam.
Póki co, zachęcam takim wizyjnym fragmentem. Dlaczego dla konserwatystów - trzeba samemu zobaczyć. Konserwatyzm i kiszenie mistycznie się ze sobą łączą. A reszta już poniżej:
      "Wiesz, co zrobią? Zniszczą nas! Chcą nas utopić, chcą zatopić naszą kulturę! - krzyknął Wuj. Chcą nas zalać. Uśmiechnął się i uniósł palec wskazujący. A wiesz, co ja wymyśliłem? Słuchaj! Będę kisił! Rozumiesz? Spojrzał na mnie groźnie. A potem wybuchnął śmiechem. Będę kisił kapustę, buraki, ogórki, rozumiesz? Narobimy beczek, mnóstwo beczek, mnóstwo słoików, trzysta beczek. Rozumiesz? To będzie sobie fermentować! Rozumiesz? Gazy. Będą powstawać gazy i one uniosą wszystko do góry. Rozumiesz, będą naszym helem, wodorem unoszącym balon. A co będzie balonem? Patrz!"
   
    Kiszenie jako ocalenie. Wywrotowe i świeże, prawda?
   

Komentarze

  1. Anonimowy19 maja 2012 20:49

    z fermentu jestesmy
    wszyscy
    utkani jak ptaki puchem

    po 3 dniach :))

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej