Rozkosze szaberku

Tym razem głóg. Pachnie słodko. Zbyyyyszku... Kwiecie pachnie...
Lato nadciąga.

Komentarze

  1. Anonimowy9 maja 2012 21:10

    Lato
    dzis u mnie zima muminikow :))
    ale piekne to serce nieparyza

    OdpowiedzUsuń
  2. Nieparyż9 maja 2012 21:15

    Nieparyskie bo podmiejskie. Spieszedoniesc, ze ogorki w zasadzie ukiszone. Ale nie powalaja.

    OdpowiedzUsuń
  3. Za Złotą Bramą10 maja 2012 07:15

    Też się wybieram na mały szaberek;) I jeszcze sobie myślę kwiatów kasztana natargać (czy kasztanowca raczej;) Próbowałam dojrzeć, co za książki skrywasz w tle, ale niestety nie udalo się :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieparyż10 maja 2012 07:45

      Hermana Hesse "Gre szklanych paciorkow", Metamorfozy Owidiusza, Opowiesci lotrzykowskie Al-Hamadaniego, Thackeraya Targowisko... Kilka BNek rownych wzrostem ;-)

      Usuń
  4. Nieparyż10 maja 2012 09:26

    Ale ale... Zlota bramo, musisz miec kondycje zeby skskac po drzewach:-D musze kupic jakis wielki wazon na takie wielkie chabazie!

    OdpowiedzUsuń
  5. Za Złotą Bramą10 maja 2012 09:36

    Wazonów najlepiej szukać "na starociach";) A skakania chyba uniknę, odkryłam drzewo z gałęziami zwieszającymi się poniżej mojej głowy. I jeszcze jedno, z jadalnymi kasztanami, ale niestety blisko ruchliwej ulicy.

    OdpowiedzUsuń
  6. Nieparyż10 maja 2012 14:53

    O, na Rzeźni stoi "moj" wazon. Choc moze juz nie stoi. Idealny do wielkich wiechci. Ale sadzac po cenie i minach sprzedajacej,to raeytas a nie staroc;-)

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy10 maja 2012 21:54

    ale ogorki juz sa
    a wy pomijacie ten watek arcywazny

    ile to by literatury nie napisono
    gdyby nie ogorki gotowe pomoc przelykowi

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy10 maja 2012 22:29

    ogóry są tylko wyściółką pod wódkę :) to ona pisze literaturę :)choć jakby mierzyć to Pilchem... :))

    OdpowiedzUsuń
  9. Anonimowy11 maja 2012 21:32

    pisze sie rdzeniem siebie
    nie wodka
    nie rosyjsko
    nie pilchowo
    po prostu
    soba swiat swoj ogorkami smagany jest wyraznijeszy

    OdpowiedzUsuń
  10. Anonimowy14 maja 2012 22:10

    w nieparyzu porzadki weekendowe nastaly
    jak u muminkow
    czas ciszy i zadumy

    a tu
    WIOSNA

    mimo

    pogodowych zawirowan :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Nieparyż14 maja 2012 22:14

    W Nieparyzu ten glog jeszcze stoi!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Arka czasu

Obraz
Człowiek musi pamiętać, żeby się bać, nawet kiedy się nie boi .                                                                                  Marcin Szczygielski Arka czasu      Arka czasu Marcina Szczygielskiego w roku 2013 nagrodzona została przez Fundację ABC. Szczygielski zgarnął Grand Prix po raz drugi*. Czy stało się tak dlatego, że napisał dobrą książkę, czy też dlatego, że popełnił fabułę o survivalu żydowskiego chłopca? Nagrodzono wykonanie czy temat?       Do tej pory ceniłam Szczygielskiego. Ma on to, czego przeważnie brakuje mi u ...
Czytaj więcej

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa!...
Czytaj więcej

JUŻ, JUŻ! Katarzyny Wasilkowskiej

Obraz
     Katarzyna Wasilkowska opatrzyła Już, już! wstępem i posłowiem wyjaśniającym, skąd się wzięła powieść - z jej własnego przerażenia prawdziwą historią dziesięciolatki leczonej w szpitalu psychiatrycznym z uzależnienia od gier. Ale książka już w chwili wydania zaczęła funkcjonować w oszałamiającym kontekście: pandemii. Życie skurczyło się do mieszkań, internet stał się oknem na świat. Jak nigdy wcześniej martwimy się o to, jak na dzieci wpłynie izolacja i stałe podpięcie do komputera i smartfona* O Już, już! Katarzyny Wasilkowskiej napisano trafnie . Pisano, co mnie bardzo cieszy, nie tylko w sferze czytelników "profesjonalnych", ale też na serwisach i stronach, na których ponoć toczy się prawdziwe życie czytelników książek** Ode mnie też kilka słów. Czy wypada o tej książce pisać, oglądając ją od strony uznania dla konstrukcji? Sama pytam, więc sama odpowiadam: podwójnie tak.       Po pierwsze dlatego, że od lat widzę książki dla ni...
Czytaj więcej