My Sławianie, my lubim kiszonki



Powyżej w poście zamieściłam abstrakcję ze śledzia. Tutaj prasłowiańskie, arcypolskie kiszonki, zainspirowane "Bestiarium" Różyckiego. 
  Mniejsza kamionka, użyczona przez Martę, zawarła w sobie kiszony czosnek. Dałam mu wszystko to, co wrzucilam do większej kamioneczki. Wymieniam: łodygi koprowe, korzeń i liść chrzanu, gorczyca, liść dębu. Do ogórków poszedł czosnek. Do czosnku nie dodałam ogórków. Zaznaczam, że liście dębowe zdobyłam z narażeniem życia w Wyprawie w Kąt Ogrodu, przedzierając się przez pokrzywy i pajęczyny. 
   Dla kompozycji obrazu dodałam miskę truskawek, na które chwilę później napieniłam nieprzyzwoicie dużo śmietany.
Czy znacie książki, w których opowieści nastrój kucharki wpływa na smak potraw? W "Trzech grubasach" ciocia Ganimed płacząc, przydaje soli i pieprznej goryczy smażonej jajecznicy. Niebezpieczną kucharką była bohaterka "Przepiórek w płatkach róży" Laury Esquivel. Tita, płacząc nad weselnym tortem dla swej starszej siostry, wychodzącej za jej ukochanego, zrobiła z niego trujący smakołyk. A z kolei przelewając namiętność w różane przepiórki, sprawiła, że jej średnia siostra oddała się pierwszemu napotkanemu mężczyźnie, a żar ciała Gertrudis spalił wygódkę.
Ha.

Komentarze

  1. Anonimowy31 maja 2012 22:05

    lisci selera wisni i czarnej porzeczki
    moze jeszcze tego w tym ogrodzie bym poszukal
    wszystkie te ingrediencje z twoimi razem wziete
    czynia
    ogorki co sie zwa
    choc to lekko starozakonny przepis

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy31 maja 2012 22:08

    wodka
    marynowany czosnek
    i sledzie olejem slonecznikowym zaprawiane

    to jest picie co sie zowie
    z gdanski kolega mym poetycznym

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy31 maja 2012 22:11

    a wspomnien pelne ksiazki tessy capponi kuchnia pachnace cenicie?

    OdpowiedzUsuń
  4. bajerowicz@o2.pl1 czerwca 2012 10:19

    Moja Znajoma mawia: nie gotuj wściekła, bo otrujesz rodzinę - coś w tym jest :DDDDDDDD

    OdpowiedzUsuń
  5. Nieparyż5 czerwca 2012 21:56

    Anonimie - dobrze mieć kolegów do wódki, dysponujących dobrymi marynatami :)
    Tessy Caponi osobiscie nie znam (nie czytałam)
    Pani Bajerowicz - słuszność :) pierogi wymagają żelaznych nerwów i jak już ukleję je na smutno, to albo się rozlezą podczas gotowania, albo brzuch później niedomaga... :))

    OdpowiedzUsuń
  6. Anonimowy9 czerwca 2012 14:16

    te kiszonki chyba mocno zaludnily nieparyz :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Nieparyż10 czerwca 2012 13:50

    do kiszonek doszly marynaty

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy10 czerwca 2012 14:33

    aaaa to zrozumiale bo wyostrza i swiat i codziennosc i jezyk :))
    octownosci wyraz wykrzywiajace twarzy ( :)) ) niedzielnie usmiechniety naturalnoscia wolnego dnia

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej