Wiosennie i nostalgicznie - "Baśnie" Magdaleny Samozwaniec

    W styczniu WAB wydało sobie kolejną książkę Magdaleny Samozwaniec dla dużych dziewczyn, a mi przy porządkowaniu półeczek wpadły w ręce jej Baśnie. Które w głowach mniejszych dziewczynek mogą wywołać lekki zawrót, a także poczucie "coś jest nie tak, powiedzcie mi, co!".
    Piszę o nostalgii, bo mam znoszone wydanie z wydawnictwa Glob, z 1987 roku. Koniec PRL-u, jeszcze mocno rozbudowana stopka redakcyjna, oszałamiający nakład 149 650 + 350 egzemplarzy, papier trzeciej klasy (widać i czuć), cena 200 zł. Moja kilkuletniość i pierwsze tekstowe tchnienie tego, co później dostanie uczone nazwy: intertekstualność, pastisz. 
    No że jak: nazywa się toto Królowa śniegu, jest jednocześnie kojąco podobne i drażniąco inne! Zamiast Kaja i Gerdy jest Janek i Marysia. Najpierw wstęp o sytuacji rodzinnej J. i M., że niby kochają się jak braciszek z siostrzyczką, ale w zasadzie jest tak, że zacna wdowa, mama Marysi, wzięła sierotkę - Janka na wychowanie, bla bla... Klasyczne andersenowskie ciasne mieszkanko na wysokościach, skrzynki z kwiatami latem. Chwilunię później kolejny wstrząs:
Bardzo zabawnie było spoglądać na małych, z takiej wysokości, ludzi, którzy biegali po ulicy, chodzili do sklepów, przechodzili na drugą stronę jezdni, zupełnie jak karakony w kuchni sąsiadki.
 Tak, wiedziałam już wówczas, co to karakon. U Andersena nie występował w charakterze porównania.
Ciąg dalszy tutaj 

autor: Magdalena Szamozwaniec
tytuł: Baśnie
ilustracje: Tomasz Wiśniewski
wydawnictwo: Glob
rok wydania: 1987
 

Komentarze

  1. Anonimowy5 marca 2021 08:05

    48 years old Graphic Designer Modestia Doppler, hailing from Cold Lake enjoys watching movies like Joe Strummer: The Future Is Unwritten and Watching movies. Took a trip to Works of Antoni Gaudí and drives a Bugatti Veyron 16.4 Grand Sport. odwiedzic ich strone internetowa

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej