Majowe ciąg dalszy

     Czytałam ultrapopoularny "Baśniobór", który poleciła najlepsza księgarka na świecie, podobał mi się, ale czegoś mi brakowało: konsekwencji poczynań i utraty. Książka mówi, że każdy czar można odwołać. Więc groza, ale i radość zwycięstwa nie jest bardzo potężna. Kilka sprytnych myków, przypomnienie po niewczasie o jakiejś prastarej magii, o której nie było mowy, gdy bohaterowie robili głupoty i proszę - dobro zwycięża. Szaleństwo, zamiana w posąg, bestię - nic nie jest ostateczne. Rezurekcja na każdym kroku. Cytat z recenzji Magdy Świtały:

Jaki jest przepis na dobrą powieść dla dzieci? Trzeba wysłać rodzeństwo (obowiązkowo brat i siostra o przeciwstawnych charakterach) na wieś, gdzie stoi stary dom z dziwacznymi mieszkańcami (introwertyczny dziadek, enigmatyczna służąca), w tajemniczym ogrodzie żyją mitologiczne stworzenia, a w lesie roi się od nierozwiązanych zagadek. Należy to wszystko zmiksować w odpowiednich proporcjach, doprawić szczyptą magii i już mamy gotowy bestseller. „Baśniobór” (Fablehaven) wspiął się na pierwsze miejsce na liście książkowych bestsellerów dla dzieci „The New York Times’a”, a w samych tylko Stanach Zjednoczonych sprzedano ponad 2 miliony egzemplarzy. Na łamach „The Los Angeles Times” pojawiło się nawet stwierdzenie, że niektóre sceny są godne „Władcy Pierścieni”. 

     A na dodatek "Baśniobór" ma na końcu taki aneksik o zasadach właśnie, takie pozapowieściowe "coś" do przemyślenia. Autocytat, żeby nie ubierać w słowa tego samego: "drażni mnie identyczny zabieg, na który pozwolił sobie pisarz zarówno tu, jak i w "Baśnioborze": zadał listę tematów do dyskusji. Po co? Przy dobrze skonstruowanej powieści takie zagadnienia i odczucia same wyklarują się w młodym czytelniku. A jeśli nie, jeśli doświadczy on wyłącznie czystego zachwytu i nie zechce niczego przemyśliwać - jego czytelnicze prawo, jak rozsądnie stwierdził Daniel Pennac" (Ryms, Wojna cukierkowa Mulla).
     A utrata? Wiąże się przecież z podejmowanym ryzykiem. Krabat u Otffrieda Preusslera traci Tondę NA ZAWSZE. Ale dzięki temu hartuje się, wie, o co toczy się gra. A takie "stałe wskrzeszanie" to zwodzenie dzieciaków, rozmywanie zasad. 
     Kamieńska daje opowieść realistyczną, w której smutkiem i utratą przepojony jest świat. Stara się pomału oswoić dzieci z faktem, że świat dorosłych to nie opoka. Pierwsze zajrzenie w niezrozumiały świat niekonsekwencji dorosłych: niewidome dziecko, któremu nikt nie pomaga. Rozalka przyswaja sobie od początku, że dorośli są męczący, ale troskliwi, nawet nadopiekuńczy. A przecież czasem bywa inaczej. Przerażające, bo nieodwołalnie smutne jest napotkanie szalonej Aurelii tańcującej na grobie córki. Rozalka oswaja strach podarunkiem - bardzo to piękne.

autor: Anna Kamieńska

tytuł: Rozalka Olaboga
ilustracje: Ewa Salamon

wydawnictwo: Nasza Księgarnia

rok wydania: 1968

autor: Brandon Mull

tytuł: Basniobór

seria: Baśniobór, t.1

przekład: Rafał Lisowski

wydawnictwo: WAB

rok wydania: 2011