Pożyczalscy znowu się do nas wprowadzą...

     Ale się cieszę!
     Wydawnictwo Dwie Siostry, które w serii "Mistrzowie ilustracji" wznowiło wspaniałą Gałkę od łóżka Mary Norton, zilustrowaną kiedyś przez Szancera, wyda w grudniu tego roku najsławniejszą książkę Norton: Kłopoty rodu Pożyczalskich z ilustracjami... TAK! Emilii Dziubak! Kiedy zobaczyłam u nich Gałkę od łóżka, pomyślałam, że przyjdzie czas na rodzinę Pożyczalskich. Myśl ta ostatnio powróciła przy okazji wertowania Niedoparków, dla których Pożyczalscy są niewątpliwie dobrą literacką tradycją... A poznanie sagi rodu Pożyczalskich było dla mnie w dzieciństwie niesłychane: zaglądałam we wszystkie szpary między rurami i ścianą. Tylko czy Pożyczalscy mogliby zamieszkać w bloku z wielkiej płyty?
     Figlarna okładka, na której Arietta (?) moczy stópki w kieliszku absyntu (???) zapowiada bardzo smakowitą zawartość. 

Zdjęcie pochodzi ze strony wydawnictwa


Komentarze

  1. Iwonaa22 listopada 2012 21:35

    Pożyczalskich pamiętam jak przez mgłę :)
    Wypowiadam się jednak nie na temat, gdyż chciałam Cię powiadomić, że zostałaś wytypowana do zabawy blogowej. Udział w niej jest oczywiście dobrowolny :) Byłoby mi miło gdybyś odpowiedziała na moje pytania.
    http://kayecik.blogspot.com/2012/11/zabawa-blogowa.html
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  2. Signum Temporis24 listopada 2012 08:57

    Niezawodne Dwie Siotry! A Pożyczalskich chętnie do nas przygarniemy! :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieparyż25 listopada 2012 15:06

      Tak, przygarnij, zaczną Ci znikać drobne przedmioty z domu :D

      Usuń
    2. Signum Temporis25 listopada 2012 18:47

      Miałam na myśli, że przygarniemy do księgarni ;-)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej