Sama Niewinność

     Mam wiele cząstkowych definicji dobrej książki. Przyjemność. Bogactwo pozwalające czytać lub oglądać wiele razy. Wartość mierzy się ilością myśli, skojarzeń i poszukiwań, jakie książka rodzi. Górnolotnie. Ale takie myśli przy okazji oglądanio-czytania Domu, nowości z Bony.  Dom to owoc współpracy J. Patricka Lewisa, amerykańskiego pisarza i poety piszącego dla dzieci oraz Roberto Innocentiego, znanego u nas jako ilustrator pięknego Pinokia, wydanego w zeszłym roku przez poznańskie wydawnictwo Media Rodzina (posiadam - piękny ubiegłoroczny gwiazdkowy prezent od Szefowej).

     Tych dwóch, pisarz Lewis i ilustrator Innocenti, współpracowało już w 2002 roku, tworząc The Last Resort, surrealistyczną opowieść o wędrówce artysty  w poszukiwaniu utraconej wyobraźni, która ulotniła się, udała się w długą podróż do Nie-Wiadomo-Gdzie. Chciałabym ją przeczytać i przeoglądać.

Chciałabym mieć w ręku Rose Blanche*, wydaną w 1985 roku historię niemieckiej dziewczynki, której dorastanie przypadło na czas II wojny światowej, napisaną przez Roberto Gallaza, zilustrowaną przez Innocentiego. Ciekawam bardzo, jak się piękno ilustracji Innocentiego ma do tematu. Kiedy minął szok wywołany formą, rysowanie drugiej wojny kojarzyło mi się ze świetną grubą, ale precyzyjną kreską Arta Spiegelmana.

Zdjęcie stąd

A wracając do Domu**. Precyzyjnie skonstruowana książka. To seria obrazów przedstawiających wciąż to samo ujęcie. Jak zdjęcie twarzy robione codziennie w tych samych okolicznościach, dokumentuje upływ czasu.

cdn.

* Biała Róża  to nazwa pacyfistycznego ugrupowania kilkorga niemieckich studentów opierających się reżimowi nazistów, należała do niego miedzy innymi Sophie Scholl, stracona za tę działalność

** a, nie poprawiam, skoro się napisało, niech tak zostanie, udosłowniona przenośnia :)