Ogórek sznurek róża bez

Spacer zakończył się dziś rwaniem bzu. Nie było to tuwimowe tarmoszenie i darcie, choć bez bzowy.
A ogórki, cóż. Są już mętne, a zaledwie wczoraj wylądowały w kamionce. Pachną koprem i czosnkiem. Kto chce odę do kiszoniaków, musi przeczytać Stenki piosenkę. Tutaj moja studnia ogórkowa:


Kamioneczka luba:


A oto, dla odmiany, ogórek egzystencjalny, przepity, znaczy przekiszony Emilii Dziubak, o której pisałam już tu. Najgorzej, jak byt uzyska świadomość. Natychmiast popada w depresję i robi się żółtawy i marudzący: 


A żeby nie było tylko zgnile i zielonkawo, dodaję dzisiejszy bez. Pachnie oszałamiająco, jednak mniej skomplikowanie, niż czarny bez i głóg. Dzieckiem będąc przynosiłam mamie nieprzyzwoicie wielkie bzowe bukiety. Inne chabazie zresztą też. Wyłaziły z nich wielokończynowe stwory. 



Komentarze

  1. Anonimowy5 maja 2012 23:52

    w nieparyzu jest bardzo domowo
    przecudnie
    przecodziennie odswietnie

    dziekuje
    ze pozwalasz zajrzec przez ramien
    na ksztalty przestrzeni
    i zapachy
    rodzace nieparyz

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy6 maja 2012 09:59

    czy w tej kamionce odbija sie niebo?

    OdpowiedzUsuń
  3. Nieparyż6 maja 2012 13:26

    W tej kamionce odbija się wszechświat :)) Nie nie, niebo oczywiście :))

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy6 maja 2012 21:43

    a ja do ogorkow dodaje liscie czarnej porzeczki winogorna wisni i selera i koper i czosnek oraz chrzan oczywiscie
    to taki przepis starej zakonnicy
    prima sort
    a ogorki twoje czym smakuja
    juz widze rumiany chleb domowy smalec i te ogorki cudowne

    to sie chyba nasywa domowosc

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grzechy dzieciństwa - "Opowieść o Cebulku" Gianni Rodari

Obraz
    Byłam dzieckiem wszystkożernym i nie objętym rodzinną książkową cenzurą. Czytałam powieści produkcyjne, ciesząc się tryskającą z nich siłą i radością życia. Zmagania Aleksego Mariesjewa, pełznącego przez tajgę po zestrzeleniu samolotu przyjmowałam z tym samym zachwytem, co zacięty wysiłek polarników od Centkiewiczów i żywot Robinsona Kruzoe. W bibliotece znalazłam produkcyjniak Iwana Wasilenki Gwiazdeczka, o rywalizacji praktykantów ze szkoły zawodowej w wytaczaniu pewnej określonej części (do kombajnu bodajże). Dziecięcy słownik wzbogacił się wówczas o warkliwe  słowo "tokarka", pamiętam też "proszek szmerglowy" do czyszczenia korby. W tej książce zaloty, zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców, były na drugim miejscu za szlachetnym współzawodnictwem pracy. Zdziwicie się: na jednej z aukcji allegro Gwiazdeczka stoi po 100 złotych jak obszył. Fiu fiu, towarzysze. Socrealizm droższy niż kawior!     Ach te estetyczne grzechy dzieciństwa! Piszę o nich,
Czytaj więcej

RYŚ MIASTA Katarzyny Wasilkowskiej / DROBIAZGI TAKIE JAK TE Clare Keegan

Obraz
 * Bagatelki, drobiazgi *  Nie każdy bohater nosi pelerynę, niektórzy noszą marynarkę, kapelusz, białe adidaski. Zamiast laserem z oczu, strzelają uśmiechem, życzliwością mocniejszą niż nić Spidermana. Ich supermocą jest bycie na miejscu zawsze, gdy potrzeba. Jak (super)bohater w "Rysiu miasta" Katarzyny Wasilkowskiej. Był czas, kiedy siedmioletni Ryś miał dziadka. Za czasów Rysia dziadek był już postury mikrej, kroku drobnego. Kurczył się stopniowo; z posady drwala przeszedł na etat stróża, a kiedy odjęto mu także stróżowską budkę, został opiekunem swego wnuka. Mały Ryszard zauważył osobliwą rzecz: jego dziadek nie tylko nad nim sprawował pieczę. Każdego dnia zabierał go na obchód miasta, żeby dyskretnie i niestrudzenie rozdawać to, co nazywał bagatelkami. Bagatelką bywało pozdrowienie, kupienie rurki w podupadającej budce ze słodyczami, wysłuchanie czyjejś historii, przekomarzanki z marynarzami. Dziadek dostrzegał, że psy w mieście nie mają gdzie się wybiegać albo że pewnem
Czytaj więcej

Juliusz, Joanna, Zygmunt, czyli jak mszczą się poeci

Obraz
     Dziś będzie poetycko i nie dziecięco, tylko dorośle. I niewesoło.     Mężczyzna, który napisał wiersz, dla tej kobiety uczuciowo właściwie się nie liczył. Pewnie boleśnie dotknęło go, że był dla niej zawalidrogą, amantem od siedmiu boleści, kimś, kogo kokietuje się z braku lepszego obiektu i żeby nie wyjść z wprawy, podczas gdy tamtych dwoje, najmocniej przez niego ukochanych, od razu znalazło wspólny język. Bo najpierw Joannę Bobrową jej mężowi odbił najbliższy przyjaciel Juliusza, Zygmunt Krasiński. Odbił, po czym na rozkaz ojca porzucił, ale zanim porzucił, żył z nią pełnią życia, jak miał w zwyczaju, dedykował utwory, opisywał w listach. Cóż, oboje mieli wprawę w romansowaniu, poruszając się w żywiole miłości jak ryby w wodzie. Z kolei Juliuszowi kobiety najczęściej odbijano. Natomiast te, które za łatwo mu przychodziły, czyjeś córki na wydaniu, przyzwoite panny, umiarkowanie bystre i bogate, on lekceważył, jak wiemy, nigdy rodziny nie założył. Po czarującym, boga
Czytaj więcej